In deze eerste aflevering praat Marieke Schep open over wat het betekent om ‘door te leven’ met kanker die niet te genezen is, maar waar je ook niet direct aan doodgaat. Ze vertelt hoe het was om die diagnose te krijgen, hoe je later nergens echt bij hoort – niet bij de palliatieve zorg, niet bij de te genezen patiënten – en haar reddingsboei, het lotgenotencontact.  ‘Niemand begrijpt zoals wij elkaar begrijpen.’

Samen met Corine Nierop praat ze over omgaan met reacties uit de omgeving (‘wat zie je er goed uit!), het gemis aan woorden (‘doorlever, dát ben ik dus’), en de waarde van lotgenoten. En hoe het ondanks alles toch lukt om leuke dingen te blijven doen, te genieten en weer wat vooruit te durven plannen. ‘Ik leid een gewoon leven zoals andere mensen, maar ook weer helemaal niet. Want het is altijd anders, altijd aanwezig.’